ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่จะมีการสัมภาษณ์ระหว่างดิฉันกับช่างภาพ วัน ฟาซรี   ซึ่งดิฉันรู้จักมากว่าสิบปี ดิฉันแน่ใจว่าเขาคงไม่คาดคิดว่าจะได้สนทนากับดิฉัน มากมายขนาดนั้น ดิฉันมักจะขอผลงานภาพถ่ายของเขาประกอบกับงานเขียนของ ดิฉันเอง เมื่อติดตามผลงานของเขาในนิตยสารต่างๆ และภาพบางงาน ในประเทศ ไทย และต่อมาดิฉันได้เห็นชื่อและผลงานของเขาในหมู่ช่างภาพ โดยมี นายแพทย์ รังสิต ทองสมัคร ประธานชมรมถ่ายภาพจังหวัดนครศรีธรรมราช ซึ่ง ดิฉันเคยเขียนสัมภาษณ์คุณหมอรังสิต เรื่อง Due to Life and Love ใน the Scene4 ฉบับตุลาคม 2557 เมื่อเกือบ 10 ปีมาแล้ว นายแพทย์รังสิต เรียนจบจากมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ซึ่งเป็น มหาวิทยาลัยของรัฐในประเทศไทย ในความคิดของดิฉัน แพทย์คือบุคคลตัวอย่าง ที่สามารถจัดการกับอาชีพ และงานอดิเรกของตน ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในฐานะ ช่างภาพอิสระ คุณหมอรังสิต และทีมงานได้ร่วมมือกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศ ไทยโดยถ่ายภาพทิวทัศน์ ผู้คน และกิจกรรมพื้นบ้านที่น่าสนใจของไทย นอกจากนี้ยังช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยในหลายพื้นที่ของประเทศไทย วันที่ดิฉัน ขอสัมภาษณ์ คุณวัน ฟาซรี เป็นวันที่ตัวดิฉันเองมีความรู้สึกตื่น ตระหนก ไม่แน่ใจว่าจะสัมภาษณ์เขาได้ไหม เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงอาทิตย์ เมื่อดิฉันเห็นรูปภาพที่เขาส่งมาว่าเขาเพิ่งได้รับการผ่าตัด และพบว่าเวลานั้น กลายเป็นวันที่เขายืนบนเรือกลางแม่น้ำโขง เพื่อตามดาราชายที่ชื่อ โตโน่ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ ไปว่ายน้ำระหว่างฝั่งไทยกับลาว ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ เป็น นักร้องและนักแสดงชื่อดังของเมืองไทยที่จัดกิจกรรม One Man and the River หนึ่งคนว่าย หลายคนว่ายตาม ในลำน้ำโขงข้ามไปยังฝั่งลาวเพื่อระดมทุนจัดหา อุปกรณ์ทางการแพทย์ให้กับโรงพยาบาลจังหวัดนครพนม ในประเทศไทย และ โรงพยาบาลแขวงคำม่วน สปป.ลาว ยอดบริจาคล่าสุด 62,821,340 ล้านบาท ดิฉันเห็นความตั้งใจและวิสัยทัศน์ของ วัน ฟาซรี เริ่มจากนานมาแล้วมีภาพ ที่ประทับใจหลายภาพ คือ ภาพพระชราตักบาตรตอนเช้า ระหว่างทางกลับวัดจะมี สามล้อที่ชายสูงวัยที่เป็นมุสลิมมารับกลับวัดด้วยรอยยิ้มของผู้คนที่มองไปรอบๆ เมื่อนานมาแล้ว รวมถึงวันว่ายน้ำของโตโน่เพื่อหาเงินช่วยเหลือโรงพยาบาล ไทยและ โรงพยาบาลของสปป.ลาว. ดิฉันพบว่า แม้จะเพิ่งเข้ารับการผ่าตัดแต่เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรือเลื่อน การเดินทาง ดิฉันสามารถเรียกเขาว่า Hectic Photographer (ช่างภาพที่จัดการ กับความวุ่นวายได้) ตัวจริงในปัจจุบัน JY. กรุณาเล่าเกี่ยวกับชีวิตของคุณ และครอบครัวของคุณ WF. ตัวผม ถูกเรียกหลายชื่อตั้งแต่ยังเด็กจนถึงปัจจุบัน คนในครอบครัวที่ใกล้ชิด เรียกผมว่า – วัน ฟาซรี สมัยเรียนเพื่อนเรียกผมว่าโต๊ะวัน ผมเรียกตัวเองว่าโต๊ะ วันเป็นเชื้อสายที่เกี่ยวข้องกับศาสนา เป็นชื่อเรียก ผู้นำศาสนา หรือสามัญชน ที่ได้ สมรส กับโอรสของกษัตริย์ ตระกูล วัน มาจากนาม ที่มีมานานกว่า 400 ปี คุณแม่ของผมมีเชื้อสายราชวงศ์ ใน รัฐ ยะโฮร์ประเทศ มาเลเซีย ฟาซรี  แปลว่า รุ่งอรุณ วัน ฟาซรี เป็นชื่อมุสลิม ที่ผมใช้เมื่อศึกษาในประเทศมาเลเซีย ผมไม่เคยเรียน โรงเรียนไทยแต่เกิดที่สุไหงโก-ลก แหล่งการค้าชายแดนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด นราธิวาส ผมเรียนจบที่มาเลเซีย คุณพ่อของผมมีบริษัทขนส่งที่ส่งสินค้าจากไทยไปมาเลเซีย ท่านตั้งให้ผมเป็นรอง ผู้จัดการตั้งแต่เรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ของประเทศไทย ผมเริ่มทำงาน ให้พ่อตอนอายุ 13 ปี โดยเขียนเอกสาร พิมพ์ใบกำกับภาษีของมาเลเซีย เช็ค สต๊อกสินค้า และควบคุมการบรรทุกของข้ามแดน รวมทั้งแบกของขึ้นรถ ผมใช้มอเตอร์ไซค์ขับไปมาเลเซียประมาณตีสี่กว่าๆ ก็ขนของแล้วครับ เลิกงานหก โมงเช้าขึ้นรถข้ามแดนไปเรียนที่มาเลเซีย ผมมีพี่น้องสี่คน เป็นชายสามคน ผมเป็นลูกชายคนที่สองและมีน้องสาวคนสุดท้อง เวลานี้ผมมีลูกสาวหนึ่งคนและหลานสาวหนึ่งคน JY. ช่วยเล่าเกี่ยวกับงานถ่ายภาพของคุณ WF. ผมไม่เคยเปิดร้านหรือทำเวิร์กช็อป การสอน หลังจากไปเที่ยวกับช่างภาพ ฝรั่งที่ไต้หวัน ผมก็พาคนไปถ่ายรูปที่เทือกเขาบูโด แล้วก็มีไข้ หนาวสั่น บินไปหา แฟนที่กรุงเทพ ต้องเข้า ICU นอนโรงพยาบาลอยู่หลายวัน ผมไม่เคยเข้าร่วมเวิร์กช็อปหรือเข้าชั้นเรียนการถ่ายภาพที่เป็นทางการ ทริปหนึ่งใน ไต้หวันไปกับช่างภาพฝรั่งคนหนึ่งแต่เขาไม่ได้สอนอะไรมากมายแต่กลับเป็นแรง บันดาลใจและกระตุ้นให้ผมคิดก่อนทำอะไร อย่าสนใจกล้องมากไปกว่าความคิด ของตัวเอง ผมไม่ชอบการแข่งขันเพราะมันคือการแข่งขัน เมื่อมีการแข่งขันก็ขาดความเป็น อิสระ ฟังดูอาจจะแปลกๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาตัดสินภาพลักษณ์ ดีใจด้วย ซ้ำที่มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น แต่ประเด็นสำคัญคือเสรีภาพ ผมเคยส่งเข้าประกวด มีอยู่ครั้งหนึ่งที่นครศรีธรรมราช สอบได้ 1 เต็ม 10 สนุกและ ไม่อึดอัด พวกเขาให้เวลาผมสามชั่วโมง สองชั่วโมงแรกนอนใต้ต้นโพธิ์คิดอะไรไม่ ออก เพิ่งได้ภาพโค้งสุดท้าย   ประสบการณ์การเดินทางที่ตื่นเต้นคือตอนที่ไปเกาะปาปัว มัคคุเทศก์ที่ขับรถนำ เที่ยวคอยเล่าเรื่อง ถามว่าคนแถวนี้ยังกินคนไหม ตอบว่าไม่กิน แต่พ่อกิน นี่ทำให้ ผมเสียวสันหลังไปประมาณ 5 วินาทีก่อนที่จะถามต่อไป คนขับรถขโมยเงินจากกระเป๋าของผมและซ่อนไว้หน้ารถ แฟนผมสงสัยเพราะเงิน ในกระเป๋าหายไป 300 USD ทำให้ลืมของไว้และขอกุญแจรถ ผมค้นรถทั้งคันและ พบเงินในฝากระโปรงรถ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความโง่เขลาของเขาหรือโชคดีของผม ที่เขาซ่อนเงินไว้ที่นั่น แฟนผมแกล้งป่วยขอยกเลิกการเดินทางแล้วรีบขับรถกลับที่ พัก และส่งข้อความไปแจ้งที่พักล่วงหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่า ไว้ใจไกด์ไม่ว่าจะหน้าตาดีหรือน่าเชื่อถือแค่ไหนก็ตาม JY. กรุณา เล่าให้ฟังหน่อยว่าตัดสินใจเป็นสมาชิกชมรมถ่ายภาพจังหวัด นครศรีธรรมราชได้อย่างไร WF. ผมมีกล้องถ่ายรูปของตัวเองในปี 2013 สามปีแรกเป็นสามปีที่แย่ที่สุด เพราะ ผมไม่ได้เข้าหาอาจารย์ ผมคิดว่าการถ่ายรูปเป็นเรื่องง่าย มีกล้องก็ถ่ายได้ หลังจากนั้นผมก็เริ่มติดตามผู้ใหญ่ในวงการถ่ายภาพทางเฟสบุ๊ค ไอดอลของผม คือ นายแพทย์รังสิต ทองสมัคร ผมติดตามคุณหมอได้เท่านั้น ผมขอเป็นเพื่อน ไม่ได้ เพื่อนๆของคุณหมอมีครบ 5,000 แล้ว ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับทิศทางของแสงจากรูปภาพของคุณหมอ ก่อนหน้าไม่เคยคุย หรือเจอคุณหมอเลยสักครั้ง มองภาพ มองคิด มองแล้วลงมือทำ ถ้าจะบอกว่าจุดนี้ คือก้าวกระโดดสำหรับผมก็คงเรียกว่าได้ พูดจาภาษาภาพจนมาเจอตัวจริงของ ท่าน  (ก่อนโควิด 19) ก็เลยรู้สึกเป็นเกียรติและได้ไปถ่ายภาพที่อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช ด้วยกันครับ